هو
چند هفته پیش رفته بودم یکی از مجالس روضه اباعبدالله علیه السلام؛ روضه خوان گفت من نمی دونم حافظ این شعرو برای کی گفته:

زان یار دلنوازم شکری است با شکایت                           گر نکته دان عشقی خوش بشنو این حکایت
بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم                                   یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت
رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس                                     گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا                                  سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و می پسندی                       جانا روا نباشد خونریز را حمایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود                                از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود                                   زنهار ازین بیابان وین راه بی نهایت
ای آفتاب خوبان می جوشد اندرونم                                         یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت
این راه را نهایت صورت کجا توان بست                                     کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
هر چند بردی آبم روی از درت نتابم                                         جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
عشقت رسد به فریاد ور خود بسان حافظ                                 قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت